Diplo 2012

30-07-12

Diplo 2012

Voorstelling

Voor de voorstelling verplaatsten we de complete regie naar de kleedkamergang op de eerste, zodat het uit beeld was. Zie hier ook de RGB-HV matrix voor de hoofdschermen. Er waren namelijk momenten dat alle drie de schermen iets anders lieten zien, maar vaak moest er op alle schermen hetzelfde zijn. Dan schakelde we de matrix zo dat het signaal van een computer naar alle beamers ging.

In theorie is dat heel mooi, maar het nadeel is dat niet elke computer exact hetzelfde signaal geeft. En omdat een matrix geen EDID geeft kunnen beamers daar nog wel eens moeite mee hebben. Bij ons resulteerde dat erin dat soms zo'n oude Optoma zijn sync kwijt raakte... (Gelukkig niet tijdens de voorstelling). Wel een goede les. Een volgende keer zou ik beter op zoek kunnen gaan naar een seamless switcher, zoals een Spyder, die geeft namelijk een constant uitgangssignaal ongeacht de input.

Het systeem

Zie hier het blokschema van het systeem wat we uiteindelijk (ongeveer) gemaakt hebben. Behalve dat Hendrik op Showcontrol zat, Reynoud op montage (tijdens de bouw), ik de andere machines zelf deed, Thomas met Hendrik op installatie en Eric en Kelvin op decor.

En de MBOXen en DI zijn vervangen met een grote 8 kanaals DI. En de hoofdschermen hadden geen projectoren van MK2 maar gewoon Optoma EP768's van school (dus niet op ethernet want dat type schiet daarvan in de stress...) en de haspels zijn vervangen door gewone RGB-HV lijnen.

Sterretje

Een van de Optoma EP781's (die verticaal voor de 'Dome' hingen) had significant minder lichtopbrengst dan de anderen. Deze had ik een paar weken eerder uit lokaal 7.01 gesloopt en in de verwachting lag dus wel dat deze aan de nodige mishandeling was blootgesteld (beamers in lokalen worden nooit goed uit gezet en blijven vaak te lang aan staan). Dus besloot ik een uurtje voor aanvang van de voorstelling eens naar de lamp te kijken (live life on the edge, hehehe).

Een week later kwam ik er met Paul van der Ploeg achter dat het koelsysteem niet goed werkt, want de lamp waarmee ik deze vervangen had was later ook stuk.

(Het vierkante glaasje links, daar komt het licht uit, richting de DLP. Daar hoort niet zo'n ster in te zitten. Die is er in gekomen door te veel hitte. De beamer doet het dan nog wel maar met minder licht, omdat het niet meer goed door het glaasje komt...)

Voorstellingsverloop

Terwijl de diplomanten nog in de huisjes zitten zijn er op de 'Dome' schimmen te zien. Na de speeches van de studieleiders gaan de huisjes omhoog en worden de diplomanten geintroduceerd, waarna ze worden begeleid naar hun 'apenrotsen'.

Als ze daar zitten worden ze met naam geintroduceerd terwijl ze op de 'Dome' het beeld in lopen en je ze hoort zeggen "Mijn naam is ...". Tijdens hun persoonlijke filmpjes op de hoofdschermen blijven ze op deze manier ook op de 'Dome' staan.

De persoonlijke filmpjes op de hoofdschermen gaan over hen. Ze praten daar dus niet over zichzelf, maar over elkaar. Hiertussen zitten ook fragmenten van interviews van ouders, wegens privacy niet hier gepubliceerd.

De persoonlijke filmpjes werden soms afgewisseld met compilatie filmpjes waarin ze op de 'Dome' wat over zichzelf vertelden. In dit geval wat hun favoriete gereedschap was tijdens hun tijd op school.

In de persoonlijke filmpjes zaten ook quotes van docenten. Het begrip docent hebben we hier maar wat breed geinterpreteerd om ruimte te geven voor mensen als Ben (wel in Groep R, niet afstuderend, wel leuk als hij wat zegt).

Voor een andere compilatie moesten de diplomanten een object meenemen wat een zelfportret was, of iets vertelde over wie ze zijn.

En voor tijdens de borrel was er naast een foto-compilatie en een combinatie timelapsen-van-de-bouw en logo's-van-sponsoren, een bank waarop de diplomanten zaten te luisteren naar hun favoriete muziek, wat de muziek van de borrel was.

En dit is wat er gebeurd als je tijdens de opnames een oude bekende scenograaf-achtige lichtontwerper uitdaagt:

Op de foto hieronder hebben de diplomanten zojuist hun diploma getekend en op de schermen waren ouders te zien die hun kroost dankten en een laatste boodschap meegaven, terwijl er een regen van tissues vanuit de bruggen viel, het huilmomentje.

Overigens heb ik deze tweede foto zelf gemaakt, (de rest ook, maar deze specifiek omdat) inderdaad met een perspectief vanuit de zaal. Het hele systeem werkte op showcontrol, uiteindelijk moest er (grof gezegd) een keer of acht op een spatiebalk gedrukt worden en liep de rest automatisch. Die spatiebalk werd ingedrukt door Hendrik, dus ik hoefde niks te doen. Voor het eerst dat ik naar een voorstelling van mezelf kon kijken en gewoon genieten. Zelfs bij de generale kon ik voor het grootste gedeelte bij mijn ouders zitten en ontspannen babbelen. Lang leve showcontrol...